Forum Weselne miasta Łodzi

[Alma_]

Miałyście? Macie?

Nie mówię o drobiazgach w stylu czy tren nie za długi, czy się nie potknę, a orkiestra czy będzie grać jak trzeba, ale o tych najważniejszych - czy to TEN, czy to z NIM na całe życie, na pewno? Czy dobrze robimy i czy będziemy szczęśliwi?

Czy takie myśli to normalka w przedślubnym stresie czy jestesteście absolutnie pewne, bez cienia wahania?

[Kasiawka]

Wątpliwości takich typowych nie miałam wcale, jedyna dziwna rzecz była u fotografa kiedy to podczas sesji przeleciało mi całe moje życie przed oczami, aż doszło do momentu ślubu i uświadomiłam sobie jaka jestem szczęśliwa itp. itd.

Ale nawet gdyby watpliwości się pojawiły to chyba bym sobie na spokojnie przemyślała i jakoś zbytnio się nie przejęła, w końcu to normalne przed podjęciem takiej decyzji.


Ale ja mojego mężusia była, jestem i będę pewna , ze to ten JEDYNY

[szczako]

watpliwosci jako takich nie mialam i nie mam.

ale przeszlo mi przez mysl, ze to jest moj pierwszy i z zalozenia ostatni mezczyzna. nie zebym tego w jakis posob zalowala. po prostu pojawila sie taka mysl.

[rorrim]

Wątpliwości (ale takie naprawdę malutkie ) miałam kilka miesięcy temu.

Teraz, o dziwo, im bliżej ślubu, im więcej jest sytuacji trudnych i stresujących tym większa jest moja pewność, że to TEN. Sama się temu dziwię, ale P. sprawdza się pod każdym względem

[Lucky]

Jakiś rok temu może i miałam, szczególnie gdy sie kłóciliśmy oboje jesteśmy strasznymi uparciuchami i w niektórych sytuacjach miałam wrażenie że nigdy nie dojdziemy do porozumienia.
natomiast ostatni rok dał nam prawdziwa szkołe życia i teraz jestem juz na 100% pewna, że nie ma takiej rzeczy która by nas poróżniła i że to własnie D jest tym z którym chce się zestarzec

[vaniliaxxx]

[Lucky]

Dokładnie tak jak mówisz
Musiało sie stac cos przełomowego, cos co mnie utwierdziło w przekonaniu, że nigdy nie zostane sama, że to będzie faktycznie związek na dobre i złe.

[gosiaczek]

?adnych wątpliwości, ani cienia nawet, od dnia w którym uświadomiłam sobie, że go kocham (a to było dłuuuuugo przed ślubem, przez zaręczynami, ba, nawet przed pierwszym pocałunkiem).

A po ślubie.... troche się czasem mąci

[Edi]

Wątpliwości żadnych na razie nie mam i mam nadzieje, że nie będe miała

[ckasia]

Ja również wątpliwości nie mam. Chciałabym tylko żeby nas związek cały czas ukladał się tak jak do tej pory, żeby nic tego nie popsuło.

[Ewela]

Ja także nie mialam wątpliwości.

[Dotka]

Ja raz miałam dziwne myśli przed ślubem (może to były 3 miesiące przed ślubem). Rozmyślałam nad tym dlaczego włąśnie On? Jak nam będzie po ślubie? Ja już będę z Nim do końca życia, na dobre i na złe. Potem na jakieś stacji radiowej leciała piosenka "Chcę tu zostać" Farby i wróciłam na ziemię (nie mogłam się doczekać tego ślubu).

[Linka]

Wątpliwości to zdrowy objaw. Ja mam też po ślubie...

[strawberrytea]

nie miałam wątpliwosci - żadnych... Aż się dziwiłam... Ale to było piekne uczucie - być tego pewnym tak zupełnie, jak mało czego w życiu I nadal jestem przekonana że ON to najlepsze co mi się "przytrafiło" w zyciu, że nikt inny

[Marti]

Nie miałam wątpliwości. Gdzieś już na Forum napisałam swoje odczucie. Dość dawno temu, nawet nie wiem czy byliśmy już zaręczeni mój M szykował się na egzamin czy konferencję i poprawiał garniak i krawat przed lustrem. Stałam tak obok i patrzyłam sobie na niego. Wtedy pojawiło mi się w głowie stwierdzenie, że mogłabym na to patrzeć do końca życia. I już wiedziałam, tak na prawdę.

[anna_b]

?adnych wątpliwości co do mojego H. :serduszka:
I mimo naszych rogatych duszyczek, to i z kłótniami nie mamy problemu - po prostu się nie kłócimy... Wiem, że to brzmi tak dziwnie, a naszych znajomych po trosze wkurza po trosze dziwi - my po prostu w kulminacyjnym momencie (kiedy wszyscy inni krzyczą) milczymy z obrażonymi minkami :rangry: , i tak po 3-minutowym milczeniu kiedy cała sytuacja robi się głupkowato-śmieszna, zaczynamy się śmiać i normalnie ze sobą rozmawiać
Dzięki temu przetrwaliśmy nie jedno "trzęsienie ziemi" - jesteśmy ze sobą już prawie 5 i pół roku i mamy zamiar na tym nie poprzestać :jumpjump: :jumpjump: :jumpjump: :jumpjump:

[Magda2]

Przez 11 lat bycia razem, 8 lat mieszkania ze soba nie raz sie zasanawialam, czy to aby na pewno TEN? Ale wiem teraz, tak blisko slubu, ze chce widziec Jego siwe wlosy, a On nie raz mowi, ze bede cudowna babcia
Nieporozumienia zdarzaja sie przed i po slubie, ale najwieksza sztuka jest umiejetnosc ich szybkiego i kulturalnego rozwiazania

[Magdzik]

[madziuja]

Ja też nie raz miałam wątpliwości.Szczególnie przy nieporozumieniach.jakieś dwa lata temu mieliśmy olbrzymi kryzys-koledzy.W pewnym momencie miałam dość i odeszłam.Szybko jednak oboje zdaliśmy sobie sprawe,że bez siebie już nie umiemy normalnie funkcjonować.Gdy zamieszkalismy w końcu razem i wzieliśmy psa oboje stwierdzamy ,że do pełni szczęścia brakuje nam tylko parki dzieciaczków i jesteśmy mega szczęśliwi.Jestem pewna,że mój A będzie wspaniałym ojcem.Widze to po tym jak zmienił się w stosunku do ludzi...jak opiekuje się mną i naszym labradorem poza,którym świata nie widzi heheheh.Teraz oboje odliczamy dni do 10 września....:D

[MadMar]

Wiem, że może to dziwnie brzmi... data ślubu wyznaczona (sierpień 2012), dom kupiony (mieszkamy razem od 2 lat) a ja mam wątpliwości... No bo skąd wiedziałyście że to ten jedyny? że to, co Was łączy to właśnie miłość?
Całujecie się? wiem, że to może śmieszne itd... uświadomiłam sobie że od minimum 16 dni (wtedy rzuciłam palenie) nie całowaliśmy się. wcale. A jak się kochamy to już mu nie potrafię nawet patrzeć w oczy i nie lubię kiedy on patrzy na mnie (mimo że kiedyś to lubiłam)
Dodam że mamy po dwadzieścia kilka lat, więc spodziewałam się uczuć, namiętności, przytulania, dotykania- i dodam że nie tylko w czasie seksu.
Mało tego oddalamy się od siebie, nie rozmawiamy. Mam do niego duzo żalu, dużo do powiedzenia ale za każdym razem kiedy próbuję on wychodzi. Utwierdzam się wtedy tylko, że nie warto się denerwować, rozmawiać- samo przejdzie. No i jest tylko gorzej, wiem że trzeba wszystko 'załatwiać' od razu, ale nie widzę sensu.

Ślub się zbliża wielkimi krokami, a ja zamiast się cieszyć coraz bardziej się dołuję, martwię i zastanawiam...

stąd właśnie moje pytanie do Was- Mężatek czy tylko 'ja tak mam' czy się całujecie? dotykacie, przytulacie,
czy byłyście pewne, ze to TEN, no i skąd to wiadomo 'że to właśnie miłość'

proszę, pomóżcie;/
edit: przeniosłam do odpowiedniego watku, MadMar prosze przeczytaj równiez wypowiedzi powyżej

[ola88]

MadMar, nigdy nie jest się pewnym w 100% że to jest ten.
Ale jeśli

[wamaba]

MadMar, najważniejsze jest żebyście zaczeli rozmaiwać, bez prawdziwej i szczerej rozmowy nie rozwiążecie swoich problemów, a co gorsza będziecie mieli do siebie wiele żalu i wcześniej, czy później taki związek może się rozlecieć, bo zabraknie w nim zrozumienia. Trzeba wyjaśniać wszystkie swoje wątpliwości, trzeba mówić o tym co kogo dręczy, bo druga osoba często się tego nie domyśli.
Druga sprawa, to napisałaś, że niedawno rzuciłać palenie, może Twoje obawy pogłębione są stresem związanym z porzuceniem nałogu?
Jeżeli naprawdę kochasz swojego narzeczonego to wal o swoje (Wasze wspólne) szczęście.

[Hatifnatka]

[Malena]

[agulka1989]

MadMar, nigdy nie ma 100% pewności, że to ten jedyny. Pewnie, że każda z nas chciałaby żeby tak było, ale nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć za ileś tam czasu...
Tak jak piszą dziewczyny- przede wszystkim szczera rozmowa, bo bez tego nie dojdziecie daleko...

[M_and_M]

rozmowa. ale nie tylko. nawet jesli problemy rozmowa sobie wyjasnicie, to i tak miedzy ludzmi musi byc jakas chemia. jakas potzreba przytulenia sie, dotyku, jakies zapachy, gesty, spojrzenia... no musi byc i juz, ja sobie bez tego nie wyobrazam zycia na codzien pod jednym dachem.
MadMar trzymam kciuki

[ewa.krzys]

Jeśli jest tak jak piszesz, że już teraz się od siebie oddalacie, to brnąc w to dalej bez żadnej rozmowy, będziecie mieć wielkie problemy z porozumiewaniem się, a to podstawa każdego związku. Seks, intymność, zbliżenie, dotyk drugiej osoby jest w sumie tak samo ważny jak rozmowa.

Czemu zdecydowaliście się na ślub? Takiej decyzji raczej nie podejmuje się tak po prostu, z dnia na dzień, więc pomyśl jakie były motywy podjęcia tak istotnej decyzji

[*Asiek]

[paulii]

MadMar a może jesteście przemęczeni i zbytnio zestresowani ślubem? Może zbyt nerwowo do tego podchodzicie? Czasem trzeba nabrać dużo dystansu i luzu by rozmawiać, co wcale nie jest łatwe. W Twojej wypowiedzi jest dużo takiego zniechęcenia, ale pamiętaj, że i u niego na bank tak jest, bo zamiast rozmawiać milczycie? Powodzenia i nie zniechęcaj się, bo warto walczyć o związek!

[Marcka]

zgadzam sie z przedmówczyniami. Najważniejsze w związku poza takimi wartościami jak miłość, szczerość, zaufanie- jest właśnie prawdziwa szcsera rozmowa, bez niej będziecie dalej tak tkwiić.
Może on też zauważył to że się od siebie oddalacie i też nie wie jak zacząć,lub uważa że to przejdzie. Nie rpzejdzie a jeszcze bardziej się pogłębi.
Czeka was szczera rozmowa o emocjach, uczuciach, priorytetach. Powodzenia

[M4rcysi4]

[madzik_86]

[Emmi]

Wszystkie te odczucia które masz są spowodowane nie rozwiązanymi problemami...nie rozmawiacie,czekacie aż wszystko minie,a tak się nie da...pogłębiasz tylko wewnętrzną złość i żal że nie otrzymujesz od niego tego czego potrzebujesz czy oczekujesz...i właśnie to wszystko daje subiektywny obraz że już chyba nie kochasz,nie chcesz nawet patrzeć na niego....przerabiałam to...co więcej...nawet się rozstaliśmy(wyprowadziłam się)....i z perspektywy czasu mogę Ci śmiało powiedzieć że to nasza głupota i niedojrzałość do tego doprowadziła....ja uważałam że on sam powinien wiedzieć że coś jest nie tak,a on z kolei sądził że skoro nic nie mówię to jest wszystko ok...faceci niestety nie są tak domyślni jak byśmy chciały i tworzy się takie błędne koło..aż w końcu któreś wybuchnie i odejdzie,zamiast porozmawiać szczerze...u nas to zadziałało trochę terapeutycznie obojgu nam siebie brakowało i znów się spotkaliśmy...ale w końcu szczerze porozmawialiśmy...i wyjaśniliśmy to wszystko co nas poróżniło...teraz już oboje wiemy,że rozmowa to podstawa w udanym związku.Nie można spiętrzać problemów,nawet tych które wydają nam się błache, bo często "z małej chmury wielki deszcz pada".
To co musicie teraz zrobić to porozmawiać szczerze,i oczyścić atmosferę w związku.Bardzo możliwe że on się czuje tak samo jak ty...

Zastanawia mnie tylko jak w takich nastrojach byliście w stanie podjąć decyzję o ślubie?

uważam jednak że dobrze że cała ta sytuacja ma miejsce teraz,gdy do ślubu macie kawał czasu,a nie na przykład po nim...macie czas by na spokojnie przeanalizować wszystko i dojść do ładu z własnymi uczuciami...życzę owocnych rozmów...

[MadMar]

wczoraj rozmawialiśmy, bardzo długo. Kiedyś robiliśmy to częściej, ale z każdą kolejną odłożoną rozmową (a trwało to już bardzo długo) coraz trudniej było zacząć znów rozmawiać.
Dziękuję Wam wszystkim, muszę to sobie jakoś poukładać, ale macie rację- przede wszystkim rozmowa, a sama przysięga małżeńska niczego nie załatwi.
ogólnie z tej rozmowy wczorajszej wyniknęło, że przede wszystkim postaramy się ROZMAWIAĆ, wrócić do tego co nas kiedyś łączyło. Wiem że go kocham, chcę mieć z nim wspaniałe dzieci, psa, ogródek itd. chcę z nim budować swoje szczęście, nasz dom, nasze życie. Jesteśmy już razem prawie 5 lat i tak sobie myślę, że może to kryzys?
Może potrzebujemy trochę czasu , wytchnienia? ale przede wszystkim - dokładnie jak piszecie- każdą najmniejszą sprawę, problemy trzeba załatwiać od razu, -nie warto (i nie ma sensu) doprowadzić związku do czegoś, co wkradło się między nas.

dziękuję Wam za te wszystkie słowa, muszę to sobie poukładać i znów budować wspaniałą relację z moim przyszłym mężem
miłego dnia wszystkim życzę:*

[ewa.krzys]

MadMar, widzisz, rozmowa pomaga na pewno będzie dobrze i wszystko sobie ułożycie tak, jak było na początku

[wamaba]

MadMar, bardzo się cieszę, że wszystko zaczyna się układać i trzymam za Was kciuki, a najważniejsze jest to, że się kochacie.

[kamilla1984]

ja bylam w podobnej sytuacji co MadMar i nie wytrzymalam tego rozstalismy sie

[Yoanna]

[ppola]

[Pepsi]

Kurcze to mój przestał mnie kochać od ciąży

[Malwina_łódź]

A ja się zgadzam z tym co napisała Asiek.

Nie wytrzymałabym bez takich gestów każdego dnia. Dla mnie jest to tak samo ważne jak chwila rozmowy.

[yennefer]

Jak się mieszka razem to jest inaczej. My jesteśmy ze sobą właściwie 24h na dobę przez 22 dni w miesiącu (jeśli nie muszę wyjeżdżać). To nie to samo co randki co kilka dni, kiedy człowiek nie mógł się doczekać, a w czasie spotkania chciał się maksymalnie nacieszyć sobą. Jak zostawiam męża na ok. 2 tygodnie od czasu do czasu, to po powrocie jest więcej bliskości, namiętności, cieszymy się sobą jak małe dzieci. Na co dzień aż tak tego nie widać, ale pewne drobne gesty są zawsze. Jesteśmy ze sobą prawie 11 lat, z tego prawie 2 po ślubie. Nie ma drugiej takiej osoby, z którą jest mi tak dobrze jak z mężem, nawet w czasie kłótni. Jeśli czegoś mi brakuje, coś chciałabym zmienić, to po prostu mówię. O ile łatwiej się tak razem egzystuje.
Jeśli miałabym coś poradzić, to może spędzenie kilku dni osobno, żeby sprawdzić czy za sobą tęsknicie?

[ava]

[*Asiek]

Yoanna, ppola, Pepsi - każdemu wg potrzeb, skoro jesteście szczęśliwe mimo, że "kiedy był ostatnio namietny pocałunek - tego sobie chyba nie przypomnę" albo mąż przytula od wielkiego dzwonu. Tak jak pisałam - różni ludzie, różne potrzeby, różne temperamenty.
Nie oceniam, więc proszę też nie oceniajcie.
Bliskość fizyczna nie wyklucza przecież przyjaźni, szacunku i lubienia się. Naprawdę.

[Hatifnatka]

Asiek, zgadzam się z Tobą w 100%
a w temacie - ja nie miałam żadnych wątpliwości, że to ten Jedyny.

[555]

a mój mąż mnie bardzo kocha ciągle przytula, całuje.. w sumie takie niedotykanie wydaje mi się czymś dziwnym, ale

[ppola]

[tulipan87]

Odkąd jestem duża nie wierzę w idealne związki, na początku wiadomo zawsze jest jak w bajce, ale z czasem pojawiają się drobne zgrzyty i spięcia. Jedni od razu sobie z tym radzą, u innych się to zbiera i prowadzi do kryzysu.
Nie chcę tu teoretyzować, ale myślę, że nie wy pierwsi i nie ostatni przez coś takiego przechodzicie. Jednak wierzę, że przetrwacie i tego Wam życzę

[*Asiek]

[MadMar]

o matko, a ja myślałam że tylko mój mnie nie całuje, nie przytula a cała reszta świata tak okazuje sobie miłość;/ głupia!
Pocieszyłyście mnie! w sumie to nie jest najważniejsze, a rzeczywiście można sie samemu przytulić;)
milość to jedno, a okazywanie czułości drugie:)
Lepiej mi:))) każdy ma inne potrzeby, inne pragnienia.
myślę, że kryzysy mogą się zawsze zdarzyć, ale jak sobie pomyślę że mielibyśmy się rozstać z takiego powodu, to aż mi szkoda tego wszystkiego co jeszcze przed nami!

życzę Wam dużo miłości, mało smutków, a buziaków tyle ile kto potrzebuje:))